مقاله بررسی عمل آوری علوفه برای گاوداری گوشتی در 32 صفحه ورد قابل ویرایش 

تاکنون پیشرفتهای زیادی در زمینه تکنولوژی تولید و عمل ‌آوری علوفه و تغذیه گاوهای گوشتی با علوفه بدست آمده است. در واقع دورانی که افزایش وزن دامها در طول بهار و تابستان به علت کمبود علوفه و تغذیه حیوان، با خوراک های کم ارزش، میل به علوفه پوسیده داخل مزرعه، علوفه های خشیب اطراف مزرعه علوفه های پس مانده و سایر فراورده های فرعی کشاورزی، در طول زمستان از دست می‌رفت، گذشت. در حال حاضر، سن و وزن کشتار دام کاهش یافته و یا تعداد زیادی از دامها، برای تامین گوشت مورد نیاز بازار، به طور دسته جمعی کشتار می شوند. ولی به هر حال مساله 10-15% کاهش در تعداد گاوهای شیری به خاطر بوجود آوردن توازن در مقدار تولید شیر در هر یک از کشورهای اروپایی غربی عمل شود، آنگاه بکارگیری نژاد حاشیه‌ی با تولید گوشت با مشکل روبرو شده و برای مقابله با آن باید بیشتر به روشهای پرورش گاو داشتی از نژاد گوشتی رو آورد، وزن دام را هنگام کشتار افزایش داد. در ضمن استفاده از نژادهایی مثل شاروله و لیموزین که دیر به بلوغ جنسی رسیده و قادرند بدون افزایش سن با توانایی بالای افزایش  وزن روزانه، در یک ژریم غذایی مناسب، به وزن کشتار مطلوب با تجمع درصد چربی پایین‌تری در لاشه برسند، روش دیگری است که می‌تواند مورد مطالعه قرار گیرد. علاوه بر این ، شواهد نشان می‌دهد که اتخاذ تکنولوژی‌ای که منتج به عملکرد فیزیکی در دام ( استفاده از علوفه ارزان تر و افزایش وزن بالاتر) شود سودمندتر از روش خرید و فروش تنهای دام است ( روشی که توجه بیشتری به مساله قیمت خرید و افزایش دام کمتری به هزینه های تغذیه دام می‌کند) براین اساس هزینه های تغذیه ای پایین تر( که در اثر استفاده کمتر از مواد متراکم حاصل گردید ) وزن زنده بالاتر دام در هنگام فروش دلیل اصلی بدست آوردن امتیاز بالاتر از متوسط جامعه در سه نمونه  از گاوداریهای موفق در انگلستان بوده است.

مهمترین اصل بیولوژیکی ، رسیدن حیوان در فاصله زمانی مشخص به وزن مناسب و قابل کشتار است برای داشتن افزایش وزن، قطعاً باید مصرف خوراک توسط دام از حالت نگهداری بیشتر باشد. روشهایی تولید گوشت گاو معمولاً با شرایط بیولوژیکی و اقتصادی دامداری ارتباط دارند و این روشها به بخشهایی که معمولاً با سن  دام در موقع کشتار مرتبط است تقسیم می‌شوند. در بیشتر روشهای تولید گوشت، استفاده از علوفه ذخیره شده معمول است برای مثال، در مزارع پروار بندی ، تغذیه گوساله‌ها معمولاً‌با استفاده از سیلوی ذرت همراه با کنسانتره، متشکل از غلات و مکمل‌های پروتینی و مواد دیگر انجام می شود تا این حیوانات در سن 15 ماهگی کاملاً پروار شوند.

برای زمستان گذرانی برخی از دامها ، اغلب از علوفه خشک، نامرغوب و محصولات فرعی کشاورزی در تغذیه استفاده می‌شود. گوساله ای که در سن 10-12 ماهگی زمستان گذرانی را شروع می‌کند به ندرت در سن کمتر از 2 سالگی به وزن مناسب کشتار خود می‌رسید.

نژادها برای مواد خوراکی :

نژاد ها و آمیخته ‌های نژادی تفاوتهای فاحشی از نظر اندازه ، جثه، مرحله رسیدن به بلوغ جسمی و خصوصیات مربوط به لاشه را از خود نشان می‌دهند. نژادهای بزرگ جثه مانند شاروله، سیمنتال وسات دان با سرعت بیشتری نسبت به نژادهای کوچک جثه مانند هرفورد، رشد کرده و بنابراین گوشت بیشتری در واحد زمان تولید می‌کند. به هر حال نژادهایی چون آبردین آنگوس، گالووی، دوون و هرفورد که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، نسبت به نژادهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند، در شرایط تغذیه یکسان، با سرعت بیشتری  پروار می‌شوند. این در حالی است که گروه اول در شرایط گوساله‌های از شیر گرفته شده نژاد گوشتی را اغلب به منظور گذراندن زمستان و یا پروار کردن در مراکز پروار بندی ( چند راسی تا 100 هزار راسی ) از مرتع خارج می‌کنند.

تغذیه با برای خوراکی کم ارزش نیز می توانند با همان سرعت گروه دوم پروار شوند.

دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می رسند، دارای هیکل بزرگتری نیز هستند، اینها نسبت به دامهایی که زود به بلوغ می‌رسند ، مواد خوراکی بیشتر مصرف می‌کنند، اما وقتی که دو گروه در یک سطح مشخص از چاقی کشتار می‌شوند. گروه دامهای بزرگ جثه بازده تولیدشان از نژادهای کوچک جثه کمتر نخواهد بود. تفاوت ناچیزی نیز در درصد گوشت تولید شده یا خواص کیفی گوشت بین این دو گروه وجود دارد.

فرزین (‌به عنوان دامهایی که دیر به بلوغ جسمی می‌رسند) و نیز همان صفات در نژاد  هر فورد وآبردین، آنگوس فریزین ( به عنوان دامهایی که زود به بلوغ جسمی می رسند) مورد مقایسه قرار گرفت از آمیخته هایی که زود به بلوغ جسمی می‌رسند، چون در وزن بسیار پائین به یک درجه چاقی قابل قبول می‌رسند. (نامطلوب در بازار گوشت) معمولاً در پروار بندی با غلات استفاده نمی‌شود لذا اختلاف بین آمیخته‌هایی که دیر یا زود به بلوغ جسمی می‌رسند وقتی قابل بیان است که با جیره غذایی کم ارزش تغذیه شده باشند. گاوهای نژاد آبردین آنگوس حتی در سیستم استفاده از علوفه کم ارزش برای پرواربندی نیز به خوبی پروار می‌شوند.

نژادهای بزرگ جثه معمولا برای سیستم‌هایی که در آنها دامها با جیره‌های پرانرژی ( غلات+ ذرت علوفه ای) تغذیه می شوند و مناسب ترند زیرا این دامها می توانند با وزن بالای خود در سن بلوغ جسمی بدون اینکه لاشه های آنها زیاد از حد چاق شده باشند به وزن مطلوبی در موقع کشتار برسند.

پروتئین مکمل

با توجه به این حقیقت که درصد قابل توجهی از پروتئین علوفه در خلال سیلو کردن تجزیه می‌شود به نظر می رسد که برای بهبود عملکرد دام،مخصوصاً دامهایی که نیاز بیشتری به پروتئین حقیقی برای رشد بافتهای عضلانی دارند،افزودن مکمل پروتئین به جیره هایی که بر اساس سیلوی علوفه گندمیان تنظیم می شود، مفید باشد. با مصرف مکمل پروتئینی در جیره دامهای پرواری، هم مقدار مصرف انرژی و هم مقدار مصرف پروتئین بالا می‌رود.

عملکرد گاو‌های گوشتی در تغذیه با فراورده‌های فرعی ذخیره شده

کاه

هدف از مصرف کاه تأمین قسمت زیادی از خوراک آن دسته از گاوهای گوشتی است که نیازی به افزایش وزن سریع ندارند، وقتی که کاه تنها با هیدروکسید سدیم یا مکملی از اوره به اضافه مواد معدنی غنی شد، مصرف انرژی متابولیسمی دام حدود 8% افزایش یافت، ولی وقتی که کاه با همه مواد فوق به طور یک جا عمل آوری شد، این افزایش مصرف انرژی به 18% رسید. همچنین می توان از کاه ، مخصوصاً کاهی که در طول دوره ذخیره غنی سازی شده باشد، به طور موثر  به عنوان بخشی از جیره گاوهای گوشتی که به صورت متمرکز پروار می شوند استفاده کرد. افزایش وزن در گاوهایی که با کاه غنی شده با هیدروکسید سدیم و سپس سیلو شده تغذیه شده بودند بیشتراز

گروهی بود که از کاه غنی شده با هیدروکسید سدیم ولی سیلو نشده مصرف کرده بودند.

کاه عمل آوری شده را همچنین می‌توان جایگزین سلولی علوفه گندمیان و یا علوفه خشک آن درجیره گاوهای گوشتی حیوان کرد و این روش مخصوصاً ممکن است در مواقع خشکسالی، وقتی که ذخیره سازی علوفه خشک محدود است جذابیت بیشتری داشته باشد.

گوساله های تغذیه شده با جیره شاهد که شامل سیلوی علوفه و مکملی از کنجاله سویا بود، عملکرد خوبی داشتند و نشان داده شده که جایگزینی کاه غنی شده با سیلو ( تا یک سوم جیره گوساله‌های آزمایشی) نتیجه رضایت بخشی داشته است.

پس مانده های محصول ذرت:

پس مانده های حاصل از برداشت دانه ذرت می ‌توانند منبع غذایی خوبی برای تغذیه زمستانی گاوهای گوشتی باشد. آزمایشات نشان می‌دهد که گاوهای گوشتی جوان تغذیه شده با پس‌مانده های ذرت غنی شده با هیدروکسید سدیم توانستند با مصرف مقادیر بالایی از این فرآورده ها افزایش وزن قابل قبولی داشته باشند عملکرد گاوهای گوشتی تغذیه شده با سیلویی ذرت ، غلات بلال(غنی شده با قلیا و سپس سیلو شده) و چوب بلال غنی شده با قلیا شبیه هم بوده است.

تفاله چغندرقند و تفاله مرکبات:

محتوای نسبتاً زیاد انرژی در تفاله چغندرقند و تفاله مرکبات نشان می‌دهد که گاوهای گوشتی با تغذیه این خوراک ها می‌تواند افزایش وزن بالایی داشته باشند. تحقیقات نشان داده است که گاوهای تغذیه شده با پلت های چغندرقند ( به عنوان تنها منبع انرژی ) ، اوره (85% درصد از جیره برای رساندن پروتئین خام جیره از 8/10% به 14% ماده خشک) و مکملی از مواد مواد معدنی و ویتامین ها (4% ماده خشک جیره) افزایش وزنی در حدود 3/1 کیلوگرم در روز داشته اند.